– jedno z zagadnień objętych polityką imigracyjną Unii Europejskiej. W jej ramach mają zostać uregulowane kwestie związane z powrotem do kraju pochodzenia obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających na terytorium Unii Europejskiej. Na podstawie konkluzji Rady Europejskiej ze szczytu w Tampere, oprócz podpisywania umów readmisyjnych między Wspólnotą Europejską a krajami pochodzenia oraz włączania do innych umów międzynarodowych standardowych klauzul readmisyjnych przyznaje się priorytet dobrowolnemu powrotowi osób, którym odmówiono prawa pobytu w UE. Polityka repatriacyjna ma opierać się na wewnętrznej koordynacji między państwami członkowskimi w drodze tworzenia wspólnych standardów oraz inicjowania wspólnych działań. Już na podstawie traktatu z Maastricht starano się wykształcić wspólną dla wszystkich państw członkowskich praktykę w zakresie powrotu do ojczyzny obywateli państw trzecich nielegalnie przebywających w UE. Rada Unii Europejskiej sformułowała szereg zaleceń dotyczących podstawowych zasad, które powinny być przestrzegane przy wydalaniu cudzoziemców. Obecnie dąży się do tego, by wspólnotowa polityka repatriacyjna obejmowała trzy elementy: wspólne zasady, standardy oraz działania. Wspólnymi zasadami byłyby np. prymat repatriacji dobrowolnej nad repatriacją przymusową oraz potwierdzenie zobowiązań wynikających z prawa międzynarodowego, a dotyczących ponownego przyjmowania własnych obywateli. Minimalne standardy procedury repatriacyjnej dotyczyłyby natomiast wydalania, przetrzymywania w areszcie oraz deportacji obywateli państw trzecich. Przy negocjowaniu umów readmisyjnych powinna być uwzględniana sytuacja polityczna oraz w dziedzinie praw człowieka w krajach pochodzenia lub tranzytu. W zakresie działań kontrolnych powinno być utrzymane prawo każdego państwa członkowskiego do wydalenia nielegalnego imigranta, przy uwzględnieniu zobowiązań międzynarodowych wynikających z konwencji genewskiej z 1951 o statusie uchodźców. Rada Unii Europejskiej, opierając się na traktacie z Amsterdamu, przyjęła 28 maja 2001 dyrektywę w sprawie wzajemnego uznawania decyzji o r.o.p.t., zgodnie z nią dopuszczalne jest uznanie decyzji o repatriacji wydanej przez właściwy organ państwa członkowskiego (państwa decyzji) w sprawie obywatela państwa trzeciego, który przebywa na terytorium innego państwa członkowskiego (państwa wykonania). Decyzja taka jest wykonywana według przepisów państwa wykonania. Repatriacja omówiona w dyrektywie dotyczy następujących przypadków: wydania przeciwko obywatelowi państwa trzeciego decyzji o repatriacji, dla której uzasadnieniem jest poważne i aktualne zagrożenie bezpieczeństwa publicznego i porządku publicznego lub bezpieczeństwa narodowego i która jest skutkiem: 1. skazania tej osoby przez sąd państwa decyzji za popełnienie czynu zabronionego, zagrożonego karą pozbawienia wolności na okres co najmniej roku; 2. uzasadnionego podejrzenia, że osoba ta popełniła ciężkie przestępstwo lub konkretnej wskazówki, że czyn taki był planowany na terytorium państwa członkowskiego; 3. wydania przeciwko obywatelowi państwa trzeciego decyzji o repatriacji, uzasadnionej naruszeniem krajowych przepisów prawnych o wjeździe lub pobycie cudzoziemców.
- wydalanie obywateli państw trzecich z Unii Europejskiej, repatriacja obywateli...
- obywatel państwa trzeciego, – w myśl prawa Unii...
- polityka imigracyjna Unii Europejskiej (Wspólnoty Europejskiej), – jednym z następstw...