– jej korzenie sięgają wysuniętej przez Francję w 1977 propozycji utworzenia europejskiej przestrzeni sądowej, w ramach której państwa członkowskie Wspólnoty Europejskiej rozwijałyby współpracę w sprawach karnych. Inicjatywę tę na nowo podjęły Włochy w 1985. Następnie, w związku z ustanawianiem rynku wewnętrznego, dostrzeżono potrzebę współpracy w zwalczaniu terroryzmu, nielegalnego handlu narkotykami oraz dziełami sztuki i dziełami o wartości historycznej, m.in. w drodze odpowiednich rozwiązań z zakresu prawa karnego materialnego i procesowego. W 1986 powołano grupę roboczą ds. współpracy sądowej w sprawach karnych i cywilnych, która działała nieprzerwanie do 1993. W efekcie jej prac powstało pięć umów międzynarodowych z zakresu prawa karnego, które miały na celu uproszczenie postępowań prowadzonych na podstawie konwencji zawartych w ramach Rady Europy, regulujących ekstradycję i inne zagadnienia współpracy sądowej w sprawach karnych. Wybrane problemy zostały uregulowane na poziomie kilku państw członkowskich z chwilą podpisania przez państwa Grupy Schengen konwencji wykonawczej. Zamieszczono w niej przepisy dotyczące pomocy prawnej w sprawach karnych, zasady ne bis in idem, ekstradycji oraz przekazywania osób skazanych w celu wykonania wyroku. Na mocy traktatu z Maastricht w.s. w s.k. została uznana za dziedzinę wspólnego zainteresowania państw członkowskich i włączona do trzeciego filaru Unii Europejskiej. Współpraca ta koncentrowała się przede wszystkim na takich zagadnieniach, jak: ekstradycja, wymiana sędziów i prokuratorów łącznikowych oraz innych osób związanych zawodowo ze sferą wymiaru sprawiedliwości, zbliżanie krajowych przepisów karnych. Zgodnie z traktatem z Amsterdamu wspólne działania państw członkowskich w sferze w.s. w s.k. obejmują: ułatwianie i przyspieszanie współpracy między właściwymi ministerstwami i organami sądowymi lub odpowiednimi władzami państw członkowskich w odniesieniu do postępowań sądowych i wykonywania orzeczeń; ułatwianie ekstradycji między państwami członkowskimi; zapewnianie zgodności przepisów obowiązujących w państwach członkowskich, o ile jest to konieczne dla usprawnienia współpracy; zapobieganie konfliktom kompetencyjnym między państwami członkowskimi; stopniowe przyjmowanie środków służących określeniu minimalnych norm dotyczących znamion czynów zabronionych i kar w odniesieniu do przestępczości zorganizowanej, terroryzmu i nielegalnego handlu narkotykami.
- Europejska Sieć Sądowa, – powstała w celu...
- Europejski Urząd ds. Współpracy Sądowej, (Eurojust) – zapowiedź...