– zostały sformułowane w tzw. deklaracji petersberskiej przez Radę Ministerialną Unii Zachodnioeuropejskiej na posiedzeniu 19 czerwca 1992 w rezydencji rządu RFN na wzgórzu Petersberg w pobliżu Bonn. Upoważniono wówczas Unię Zachodnioeuropejską do stosowania środków służących zapobieganiu konfliktom i opanowywaniu sytuacji kryzysowych, włączając w to działania podejmowane przez OBWE i Radę Bezpieczeństwa ONZ. Oprócz przyczyniania się do wspólnej obrony na podstawie art. 5 traktatu północnoatlantyckiego i art. V zmodyfikowanego traktatu brukselskiego jednostki wojskowe Unii Zachodnioeuropejskiej mogły być odtąd wykorzystywane do prowadzenia trzech rodzajów akcji: operacji humanitarnych i ratowniczych, operacji pokojowych typu peacekeeping oraz operacji wojskowych mających na celu opanowanie kryzysu, łącznie z operacjami przywracania pokoju (peacemaking). Na podstawie traktatu z Amsterdamu zadania te włączono do Wspólnej Polityki Zagranicznej i Bezpieczeństwa Unii Europejskiej. Ta ostatnia miała posługiwać się Unią Zachodnioeuropejską w celu opracowywania i implementacji decyzji dotyczących zadań petersberskich. Na posiedzeniu w Helsinkach (10–11 grudnia 1999) Rada Europejska podjęła jednak wiele decyzji sprzyjających rozwojowi zdolności UE do militarnego i niemilitarnego opanowywania sytuacji kryzysowych w ramach wzmocnionej Wspólnej Europejskiej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony oraz wnoszenia istotnego wkładu w utrzymanie międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa. Rada Europejska podkreśliła swoje zdecydowanie, by Unię uczynić zdolną do samodzielnego podjęcia decyzji i zareagowania na kryzys międzynarodowy w formie samodzielnie zainicjowanej i przeprowadzonej operacji wojskowej w przypadkach, gdy NATO jako całość nie zamierza się angażować. Zob. też siły szybkiego reagowania Unii Europejskiej, Europejska Tożsamość Bezpieczeństwa i Obrony.
- misje pokojowe Unii Europejskiej, zadania petersberskie...
- Europejska Tożsamość Bezpieczeństwa i Obrony, (ang. European Security...