święty (1024-1109)
urodził się w Brionnais (Francja); nie chcąc zostać rycerzem zbiegł do opactwa benedyktyńskiego w Cluny, gdzie zdobył wykształcenie; 1044 przyjął święcenia kapłańskie; 1049 został opatem, czyniąc z Cluny jeden z najznaczniejszych ówczesnych ośrodków życia religijnego, a zwyczaje kluniackie wprowadzał w innych, podległych mu klasztorach (było ich najpierw 60, a na pocz. XII w. - 800); służył radą wielu papieżom, uczestniczył, jako legat papieski, w licznych synodach, m.in. w Reims (1049), Rzymie /1050/, na terenie Francji i Italii (wraz z kardynałem Hildebrandem, późniejszym papieżem św. Grzegorzem VII); rozjemca w sporze między cesarzem a królem węgierskim Andrzejem, przyczynił się też do cesarskiej pokuty Henryka IV w Canossie (1077) i był jej świadkiem; w Martyrologium rzymskim czczony 29 kwietnia.