(ok. 1360-1431)
teolog i myśliciel, pierwszy rektor odnowionej 1400 Akad. Krakowskiej; studiował w Pradze i tam uzyskał tytuł doktora; poglądy swoje formułował gł. w kazaniach, których napisał ok. 700; podejmował kwestie stosunku obywatela i państwa, rozpatrywał (w kontekście wojny z zakonem krzyżackim) zagadnienie sprawiedliwości w stosunkach międzynar.; w kazaniu De belli iustis (O wojnach sprawiedliwych) utrzymywał, że wojna sprawiedliwa, w obronie rzeczy zabranych i ojczyzny, może być prowadzona zarówno przeciw najeźdźcom, jak i chrześcijanom; prowadzący taką wojnę mają prawo do sprzymierzania się z poganami, którzy - jako ludzie - także mają prawo do własności i ojczyzny; celem wojny ma być przywrócenie pokoju, a ona sama jest tylko ostatecznym środkiem do osiągnięcia tego celu; nie może być motywem wojny chęć zdobyczy terytorialnych, chciwość czy nienawiść. Koncepcje wojny sprawiedliwej rozwinął Paweł Włodkowic.