urządzenie służące do gromadzenia i przekazywania ciepła pochodzącego ze spalania w nim paliwa - w celu ogrzania pomieszczenia (p. mieszkaniowy), wody (p. łazienkowy), potraw (p. kuchenny), itp.; w staroż. Rzymie stosowano małe metalowe piecyki przenośne, bogato zdobione (w pałacach i willach bogatych Rzymian było centralne ogrzewanie) lub tzw. węglarki - piecyki w formie naczyń; w średniowieczu popularne były p. kopułowe, lepione z gliny; p. kaflowe pojawiły się w XIII w., początkowo miały otwarte palenisko, przez nadbudowę łączące się z kominem; od ok. XV w. palenisko było obudowane; od XVI w. p. posiadają bogatą dekorację w postaci barwnych kafli, rzeźb, płaskorzeźb; w XVII w. rozpowszechniły się p. okrągłe z płaskich kafli, zdobione ceramicznymi reliefami, których kompozycja obejmowała całość p. (tzw. motywy kontynuacyjne); w XVIII w. i 1. poł. XIX w. p. nadawano kształty mebli (np. szaf, komód) lub obelisków, piramid, kolumn zwieńczonych wazonem; popularne były też p. z płaskich kafli malowanych w scenki rodzajowe; później o ozdobności p. decydowały kolory i faktura kafli; dużą różnorodnością odznaczały się p. w budownictwie ludowym (zwł. chlebowe).
PIEC
Urządzenia techniczne
PIEC SIEMENSA-MARTINA, KAFLE