Wywodzi się od łacińskiego słowa albus (biały) – sztukator, tynkarz. Jako przydomek oznaczał osobę o jasnych (białych) włosach (od łac. albus – biały, płowy), a jako rzeczownik określał zawód członków rodu lub ich przodków. Imię notowane już od V w. p.n.e. W Polsce zarejestrowane pod koniec XV wieku. Później rzadko używane. ZDROBNIENIA: Albinek, Binek, Binio. OBCE FORMY: Albin (ogólnie przyj. forma, Albinus (łac.), Aubin (fr.), Albino, Bino (hiszp., wł.), Aljbin (mac.), Alpo, Alpi, Alvo (fiń.), Albinus, Albien (hol.), Albinas (litew.), Alvinos (gr.), Ölbó, Ölybó (węg.), Albin, Aljbin (połud.-słow.). Forma żeńska: Albina.
NAZWISKA:
Alba, Albanus, Albas, Albasz, Albin, Albinek, Albini, Albiniak, Albinow, Albinowski, Albinus, Albiński, Albinowski, Albinus, Albosz, Alwin, Halbin, Halbina, Halbiniak, Halbosz, Helbasz, Helbin, Helmbasz, lbin, Olbiniak, Olbiński.
PATRON:
Św. Albin (Aubin), biskup Angers. Znany z energicznej walki o poprawę obyczajów moralnych. Zmarł w roku 550. (Wspomnienie 1 marca).
ZNANE POSTACIE:
Albin Dunajewski, kardynał, uczestnik walk o niepodległość Polski (1 III 1817–19 VI 1894). Albin Siekierski, pisarz pol. (1920–28 II 1989).
BOHATEROWIE SZTUKI:
Albin z komedii A. Fredry Śluby panieńskie (1833). Cierpienia Albina A. Kasperowskiego.
PRZYSLOWIA:
Na świętego Albina rzadka u ludzi mina, bo post się zaczyna.
ALBIN
Wielka księga imion