olcha (Alnus)
drzewo, rzadziej krzew z rodziny brzozowatych; ok 50 gat.; spotykany gł. na półkuli płn.; liście owalne, opadające na zimę; kwiaty wiatropylne, rozdzielnopłciowe, zebrane w kotkowate kwiatostany; kotki męskie wydłużone, zwisają w postaci pęczków, żeńskie - znacznie krótsze, przypominają szyszki; owocem mały, oskrzydlony orzeszek; korzenie często pokryte charakterystycznymi brodawkami (są to siedliska bakterii tzw. brodawkowych, wzbogacających glebę w azot); w Polsce rosną dziko 3 gat.: O. CZARNA (A. glutinosa) - drzewo o prostym pniu i spękanej, ciemnoszarej korze, wys. do 35 m; występuje gł. nad brzegami wód i na torfowiskach; roślina długowieczna (żyje ponad 100 lat); drewno dosyć miękkie, żółte, po wyschnięciu zmienia barwę na czerwonawą; bardzo odporne na działanie wody - z tego względu stosowane w budownictwie wodnym (np. do budowy grobli), używane także w meblarstwie, tokarstwie (galanteria drzewna), stolarstwie i w przem. celulozowo-papierniczym; O. SZARA (A. incana) - różni się od o. czarnej bardziej matowymi, ostro zakończonymi i podwójnie piłkowanymi liśćmi; drewno o podobnych właściwościach, ma jednak mniejsze znaczenie; świetnie rośnie na glebach suchych, stąd często sadzona na hałdach i różnego rodzaju nieużytkach; w Beskidach i Tatrach tworzy małe laski, zw. olszyną karpacką; O. ZIELONA (A. viridis) - krzew, wys. do 2 m; rośnie w wysokich górach (Bieszczady od 600 m do szczytów); chroni przed lawinami.