(ok. 427-347 p.n.e.)
gr. filozof, uczeń Sokratesa. Twórca koncepcji państwa idealnego. W 389 p.n.e. założył
w gaju Akademosa Akademię Platońską. Najwybitniejszym jego uczniem był Arystoteles. Podstawą jego teorii państwa i prawa był filozoficzny idealizm obiektywny. Wg niego istnieją dwa światy, jeden to rzeczywisty i godny poznania świat idei oraz dostrzegalny przez nas świat materialny będący jedynie odbiciem świata idei. Głosił konieczność doskonalenia się ludzi, poprzez ich udział w życiu społ., dzięki czemu mogli zbliżyć się do najwyższej w hierarchii idei dobra. Opracował zasady organizacji idealnego państwa-miasta (polis), na czele którego staliby filozofowie oraz podporządkowani im żołnierze. W państwie tym nie było własności prywatnej, co miało wyeliminować nadużycia i korupcję. Natomiast dzieci traktowane były jako własność państwa. Taką wizję idealnego ustroju można uznać za pierwszą w dziejach koncepcję ustroju totalitarnego. P. był też twórcą koncepcji ewolucji ustrojów. Wg niego każdy ustrój z czasem się degeneruje i stąd przechodzi od form lepszych do gorszych. Relatywnie najlepszą postacią państwa jest timokracja (rządy honorowych), w której dominują wojskowi nad filozofiami. Ustrój oligarchiczny powstał w rezultacie degeneracji timokracji. Cechą tego państwa jest walka o równość i dostęp do władzy między bogatymi a biednymi, której rezultatem jest rozpad oligarchii
i powstanie demokracji. Demokracja jednak rozpada się na skutek zanarchizowania rządów, co musi prowadzić do tyranii. Ten proces degeneracji ustrojów może przezwyciężyć wg P. tylko ustanowienie państwa idealnego.