zespół norm regulujących stosunki między państwami i innymi podmiotami prawa międzynar. np. organizacjami międzynarodowymi, Stolicą Apostolską. Początki kształtowania się p.m były związane
z prawami wojny i pokoju, których kodyfikacji dokonał H. Grotius w dziele O prawie wojny i pokoju z 1625. Prawo wojny (ius bellum) zostało obecnie zlikwidowane. W zakres prawa pokoju (ius pacem) wchodzą regulacje dot. stosunków dypl., konsularnych, kwestie obywatelstwa, cudzoziemców, uchodźców, regulowania sporów międzynar. oraz współpracy międzynar., problemy stanowienia granic, prawo morza, prawo lotnicze i kosmiczne. Warunkiem obowiązywania tego prawa jest zgoda państwa na respektowanie norm zawartych w przyjętych umowach międzynarodowych. Przyjmuje się też zasadę wzajemności, pacta sun servanda oraz uznania dla praw zwyczajowych. Największy problem stanowi egzekwowanie p.m. Część umów przewiduje jednak sankcje np. wykluczenie z organizacji, nałożenie kar finansowych, wycofanie pomocy, a nawet środki przymusu bezpośredniego stosowane wobec państw podejmujących agresję. Obecnie sporadycznie łamane są przepisy w tych sferach, które ułatwiają organizację życia międzynar., wciąż problemem pozostaje wywiązywanie się z zobowiązań dot. konfliktów międzynarodowych czy praw człowieka.
- PRAWO MIĘDZYNARODOWE PUBLICZNE, prawo narodów, ius...
- PRAWO MIĘDZYNARODOWE PRYWATNE, zbiór przepisów prawnych...
- prawo, uporządkowany zespół...