(łac. terror - strach, groza)
pojęcie niejednoznaczne, gdyż te same działania mogą być oceniane w zależności od polit.-ideol. nastawienia, jako t. lub jako walka narodowowyzwoleńcza. Dlatego opisuje się t. poprzez wyliczenie jego charakterystycznych cech: stosowanie siły jako wyłącznej metody działania, wytworzenie poczucia zagrożenia w społ., uzyskanie rozgłosu jako cel bezpośredni akcji, spektakularyzm poczynań nastawionych na efekt psych., szczególnie gdy brak kary podrywa autorytet władzy, doprowadzenie do dezorganizacji kraju
i dzięki temu sprowokowanie powszechnego buntu, który zrealizuje cel strategiczny - przebudowę społ., obalenie systemu. T. nie są zatem akty o charakte-
rze kryminalnym czy guerrilla. Moż-
na wskazać różne nurty terrorystyczne
w zależności od stawianych sobie przez nie celów, np. anarchistyczny (niem. Frakcja Armii Czerwonej - RAF, włoskie Czerwone Brygady), lewacki o podłożu maoistowskim, trockistowskim (Tupamaros, Świetlisty Szlak w Ameryce Łacińskiej), neofaszystowski (włoski Nowy Ład), prawicowo-totalitarystyczny (tzw. szwadrony śmierci w Ameryce Łacińskiej), nacjonalistyczny (grecka Ludowa Walka Rewolucyjna - ELA), separatystycznonarodowy ( IRA, ETA, Front Nar. Kurdystanu), narodowowyzwoleńczy (organizacje tworzące OWP), religijno-nacjonalistyczny (libański Hez-bollah, palestyński Hamas). Nowymi zjawiskami jest ekoterroryzm (Front Wyzwolenia Zwierząt - ALF z Niemiec
i W. Brytanii) i narkoterroryzm. Działania terrorystów w wymiarze liczbowym ofiar nie są znaczące, ale forma działania, stopień okrucieństwa stanowi czynnik destabilizujący. Fala największego t. szczególnie o charakterze lewicowym przypadła na lata 70. Zob. też: terroryzm międzynarodowy.