forma działalności zmierzająca do uzyskania określonych efektów (finansowych lub polit.) drogą krwawej przemocy, mordów polit., i wymuszenia pod groźbą eksterminacji zakładników np. w porwanych samolotach. Celem terrorystów jest najczęściej zwrócenie uwagi opinii publicznej na wysuwane przez nich hasła lub wymuszenie na rządach ściśle określonych ustępstw. T. występował już w poprzednich wiekach, zwł. w XIX i pocz. XX w., kiedy to socjaliści i anarchiści różnych krajów rzucali bomby lub strzelali w przedstawicieli ówczesnej władzy (najgłośniejsze to zamachy na cesarza niem. Wilhelma I, prezydenta Francji, cesarzową austriacką, prezydenta USA McKinleya). Szczególnie popularny w carskiej Rosji (m.in. zamach na cara Aleksandra II). W XX w. często narzędzie sił nacjonalistycznych lub lewackich. W 2. poł. XX w. terroryzm występował gł. w Ameryce Pd. np. Tupamaros w Urugwaju czy Świetlisty Szlak w Peru, na Bliskim Wsch. m.in. działały w ten sposób liczne ugrupowania palestyńskie, w wielu krajach Europy np. wł. Czerwone Brygady, irl. IRA, niem. grupa Baader-Meinhof z Frakcji Czerwonej Armii itd. Terroryzm wspierany był potajemnie przez niektóre kraje arab. (Libia) i komunist. (zwł. NRD), które kształciły terrorystów, aby doprowadzić do destabilizacji państw Zachodu lub związanych z Zachodem.
terroryzm
Historia