(łac. utilitas - korzyść, pożytek)
1. postawa moralna bądź doktryna rozpowszechniona na przełomie XVIII i XIX w. głosząca, że najważniejszym celem moralnym postępowania ludzi powinna być jego użyteczność dla jednostki lub społ. U. zakłada również, że dążenie do dobra własnego sprzyja pomnożeniu dobra społ. Przedstawicielem u. był m.in.
J. Bentham (1748-1832). Uważał on, iż dobrem jest to, co daje szczęście, a jedynym motywem działań człowieka jest korzyść osobista, dlatego należy tak postępować, aby zmaksymalizować przyjemność
i zredukować cierpienie. Zasadę użyteczności (szczęścia) rozciągał także na sferę życia społ. Wg niego państwo powinno dbać o szczęście ludzi poprzez tworzenie takiego ustawodawstwa, które zapewni obywatelom równość, bezpieczeństwo i nieskrępowane posiadanie własności. Za współcz. postać u. uważa się pragmatyzm; 2. w znaczeniu ogólnym u. to dążenie do osiągnięcia korzyści praktycznych.
- utylitaryzm, (łac. utilitas = użyteczność)...
- utylitaryzm, (łac. utilita-s =...
- UTYLITARYZM, , wg której celem lub...