doktryna etyczna, wg której celem lub motywem działania ludzkiego powinna być korzyść (użyteczność); termin po raz pierwszy użyty 1781 przez J. Benthama, który twierdził, że słowa takie jak dobro i słuszność są używane w znaczeniu "sprzyjający największemu szczęściu największej liczby ludzi"; spopularyzowany przez dzieło J.S. Milla Utylitaryzm (1863), gdzie najpełniej zostało sformułowane credo u. jako nauki "która przyjmuje jako podstawę moralności użyteczność, czyli zasadę największego szczęścia, głosi, że czyny są dobre, jeżeli przyczyniają się do szczęścia, złe, jeżeli przyczyniają się do czegoś przeciwnego. Przez szczęście rozumie się przyjemność i brak cierpienia; przez nieszczęścia - cierpienie i brak przyjemności". Istotne dla u. jest uznanie, że wartość moralna ma charakter instrumentalny: działanie jest dobre lub złe tylko jako środek do jakiegoś celu. Choć u poszczególnych przedstawicieli u. można spotkać różnice w rozumieniu użyteczności, wszyscy oni podkreślają, że w ocenie ludzkich działań liczyć się winny nie intencje, lecz wyłącznie skutki.
- utylitaryzm, (łac. utilitas = użyteczność)...
- utylitaryzm, (łac. utilita-s =...
- utylitaryzm, (łac. utilitas - korzyść,...