jedno z gł. praw psychofiz.; odkryte 1849 przez E.H. Webera, 1860 wyrażone matematycznie przez G.Th. Fechnera: przyrost intensywności bodźca mogący wywołać zauważalny przyrost intensywności wrażenia musi być proporcjonalny do bodźca już obecnego; przyrostowi temu odpowiada stały współczynnik dla określonego rodzaju wrażeń; Fechner obliczył, że intensywność wrażenia wzrasta proporcjonalnie do wartości logarytmu intensywności bodźca; p.W.-F. zostało potwierdzone w przedziale bodźców o średniej intensywności, m.in. dla wrażeń wzrokowych, słuchowych i dotyku.
FECHNER Gustav Theodor, WEBER, DECYBEL, PSYCHOFIZYKA