(Hiszpania)
kraina hist. i prowincja w płn.-zach. Hiszpanii, między G. Kantabryjskimi (na płn.) a G. Kastylijskimi (na płd.), przy granicy z Portugalią; pow. 15,6 tys. km2, wyżynna (zach. część Mesety Iberyjskiej); 530 tys. mieszk. (2001); gł. m. Salamanka, L., Zamora; gł. rz.: Duero, Esla; region roln.-przemysłowy; uprawa zbóż, winorośli, drzew owocowych; hodowla bydła, owiec, trzody chlewnej; wydobycie węgla kam. i rud żelaza; przem. spoż., skórzany, włókienniczy; turystyka. Na ziemiach odbitych muzułmanom przez Asturię powstało 910 samodzielne Królestwo L.; po przyłączeniu Galicii (914) i Asturii (924), jako Królestwo L. i Asturii pretendowało do pierwszeństwa wśród hiszp. państw chrześcijańskich; 1037-65, 1072-1157 i od 1230 połączone z Kastylią (w 1077 i 1135 władcy L. i K. przyjmowali tytuł ces. Hiszpanii); na pocz. XIV w. utracił odrębność, a od XVI w. znaczenie gosp. i polit.; rozwój przem. w XIX w.; od 1983 w autonomicznym regionie Kastylia.