w j. indonezyjskim Kalimantan
trzecia co do wielkości wyspa świata, największa w Archipelagu Malajskim; zaliczana do Wielkich Wysp Sundajskich, oblewana wodami mórz: Południowochińskiego Sulu, Celebes i Jawajskiego, oddzielona od w. Celebes cieśn. Makasar; pow. 736 tys. km2, 9,5 mln mieszk. (1992), gł. Dajaków i Bandżarów, a także Malajów i Chińczyków; ok.70% pow. wyspy należy do Indonezji (prowincje: B. Zachodnie, B. Centralne, B. Południowe, B. Wschodnie), jej północ zajmują należące do Malezji stany Sabah i Sarawak oraz niezależny sułtanat Brunei. Środk. i płn. część B. górzysta (Kinabalu, 4175 m), wzdłuż wybrzeży niziny, na płd. tereny bagniste; klimat równikowy wybitnie wilgotny, średnia temperatura ok. 26°C, opady średnioroczne 2000-5000 mm; sieć rzeczna gęsta, cieki zasobne w wodę; gł. rzeka Kapuas, 1010 km (najdł. w Indonezji); 2/3 pow. zajmują wiecznie zielone lasy równikowe, lasy bagienne i mangrowe, w partiach gór flora subalpejska i alpejska; parki narodowe, rezerwaty orangutanów i nosaczy; uprawa ryżu, palm kokosowych, kauczukowca, pieprzu; wydobycie ropy naft. i rud miedzi; rozwinięte rybołówstwo; przem. spoż., drzewny, rafinerie ropy naft. i przerób kauczuku; najw.miasta: Banjarmasin, Pontianak, Samarinda, Palangkaraya. W ciągu dziejów malajskie plemiona Dajaków zostały zepchnięte w głąb wyspy przez fale osadników indomalajskich; w XV w. wybrzeża opanowali Jawajczycy; 1521 pojawili się Portugalczycy, wyparci potem przez Holendrów, a na płn. przez Brytyjczyków; dawne wpływy kolonialne znajdują odbicie w obecnym podziale wyspy między postholenderską Indonezję i postangielską Malezję.
- Borneo, (Kalimantan)
- Kalimantan, Borneo.
- KALIMANTAN, nazwa części .