szkoła lozańska
jedna ze szkół kierunku marginalistyczno-subiektywistycznego; powstała na uniw. w Lozannie, pierwsze prace opublikowane 1874 przez L. Walrasa i V. Pareto (zbliżone poglądy głosili także: L. Amorozo, E. Barone, F. Divisia, F.Y. Edgeworth); szkoła ta przyjmuje, że ekonomia polityczna ma być abstrakcyjną, teoretyczną, czystą nauką o wartości wymiennej; zadaniem ekonomii jest wyłącznie badanie warunków ogólnej równowagi systemu gospodarczego, a mechanizm tworzenia się równowagi można wyjaśnić jedynie za pomocą matematyki. Znając gusty konsumentów, technologię produkcji, warunki instytucjonalne itp. można matematycznie ustalić (za pomocą algorytmów) optymalne ilościowe proporcje pomiędzy poszczególnymi elementami gospodarki, a więc określić warunki równowagi gospodarczej. Reprezentanci m.sz.w e.p. rozpatrywali dowolną liczbę czynników produkcji; kapitał traktowali jako zasób dóbr trwałego użytkowania przynoszących stały dochód; pojęcie dobra poszerzyli o zdolności osobiste jednostek; zdolność do pracy pojmowali jako kapitał; przedsiębiorcę uważali za neutralny czynnik produkcji, łączący rynek kapitału z rynkiem pracy, zysk zaś przedsiębiorcy uznawali za wynagrodzenie działań organizacyjnych; by zobiektywizować procesy wyboru dokonywane przez producentów i konsumentów, kierujących się określonymi potrzebami, gustami i możliwościami, wprowadzili "krzywe obojętności" pozwalające na zracjonalizowanie decyzji (zgodnie z zasadą gospodarności).