(społ.)
świadczenie pieniężne z funduszów ubezpieczeniowych, wypłacane pracownikowi lub jego rodzinie z tytułu kalectwa (r. inwalidzka), starości (emerytura, r. starcza) lub śmierci (r. wdowia, r. sieroca, r. rodzinna); wysokość r. inwalidzkiej jest zależna od stopnia utraty zdolności do pracy; r. starcza (emerytura) przysługuje pracownikom, którzy weszli w wiek emerytalny i przepracowali określoną liczbę lat (w Polsce średnia wieku rzeczywistego przejścia na emeryturę należy do najniższych w Europie i wynosi 57,2 roku, w państwach UE wynosi 59,9, a w W. Brytanii nawet 62,1 lat); r. rodzinna przysługuje czł. rodziny pracownika na wypadek jego śmierci; fundusze ubezpieczeniowe w RP są tworzone przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a także przez niektóre tow. ubezpieczeniowe i banki; w Polsce 2003 pobierało r. ponad 3,5 mln osób, co stawiało nas na 1 miejscu wśród państw OECD pod względem liczby rencistów w wieku produkcyjnym (mieliśmy ich trzy razy więcej niż np. Niemcy, USA, Hiszpania, Francja czy Austria); dalsze 1,5 mln Polaków pobiera tzw. renty rodzinne.