dziedzina sztuk plastycznych, w której dzieła są odbitkami przygotowanej uprzednio (na płycie kamiennej, gipsowej) kompozycji. Odbitki wykonuje się na papierze lub tkaninie. Wszystkie uzyskane odbitki (zw. rycinami) mają wartość oryginalnych dzieł sztuki. Liczba odbitek, jakie można wykonać, zależy od techniki graficznej. Podstawowe techniki graficzne dzielą się na wypukłe (drzeworyt, gipsoryt, linoryt i cellografia), wklęsłe (miedzioryt, mezzotinta, staloryt, suchoryt, ceratoryt, kamienioryt oraz techniki polegające na trawieniu płyty: akwaforta, akwatinta i jej odmiana elektrotinta, fluoroforta, miękki werniks) i płaskie (litografia i jej pochodna, algrafia). Odrębny charakter mają zaliczane również do technik graficznych: serigrafia (wykonana metodą półmechaniczną) i offset (odbitka wykonana mechanicznie). G. dzieli się na artystyczną (warsztatową) i g. użytkową (zw. też stosowaną, np. plakat, opakowania, ilustracje, znaki firmowe, liternictwo). Zasadniczo dzieła graficzne są czarno-białe; ob. coraz częściej jednak artyści tworzą g. barwną, którą uzyskuje się rozkładając kompozycję na oddzielne dla każdego koloru fragmenty, utrwalone na oddzielnych płytach, i odbijając je kolejno na tym samym arkuszu papieru. Początków g. upatruje się w staroż. gliptyce (np. cylindryczne pieczęcie używane w Mezopotamii), znana była (od VII w.) w dawnych Chinach (księgi drukowane z desek, w których wycinano teksty i ilustracje). W Europie g. narodziła się w średniowieczu w związku z coraz większą dostępnością papieru i wzrostem zainteresowania sztuką wydawniczą.
SMOKOWSKI, SAKRALNA SZTUKA, WITZ, KOMIKS, KANDINSKY, GRAFIKA UŻYTKOWA, JANISCH, GROSZ, EIDRIGEVICIUS Stasys, JABŁCZYŃSKI