dziedzina sztuki, której dziełami są odbitki matryc przygotowanych wróżnych technikach wdrewnie, metalu, płycie gipsowej, kamieniu, linoleum itp. Cechą g. jest możliwość uzyskania wielu dzieł, zktórych każde jest oryginałem; wg. artystycznej liczba odbitek bywa zwykle ograniczona od kilku do kilkudziesięciu egzemplarzy, potwierdzonych przez artystę odręczną sygnaturą, której towarzyszy informacja owielkości nakładu oraz kolejności danej odbitki wnakładzie (np. offset 11/20); natomiast wg. użytkowej (plakat, znaczki pocztowe, ilustracje, opakowania, projekty wzorów np. tkanin) artysta przygotowuje projekt, aodbitki wykonuje się zwykle wwielu egzemplarzach metodą przemysłową. Początki g. sięgają starożytnej Mezopotamii, gdzie powstawały tzw. pieczęcie cylindryczne. WChinach w VII w. tworzono tzw. księgi blokowe odbijane zdesek, na których wcześniej wycinano teksty iilustracje. WEuropie g. rozpowszechniła się wśredniowieczu. G. wzależności od rodzaju druku dzieli się na: druk płaski - odbijanie g. zpłyt, na których elementy drukujące inie drukujące są na tym samym poziomie, np. litografia, seriografia, offset; druk wypukły - farbę odbija się zwypukłych fragmentów drewnianego klocka, płyty gipsowej, plastikowej, np. drzeworyt, gipsoryt, linoryt, natomiast miejsca wycięte pozostają nieodbite; druk wklęsły lub wgłębny - farba odbija się na papierze zzagłębienia wpłycie metalowej wyżłobionej ręcznie (suche techniki graficzne): miedzioryt, sucha igła, mezzotinta, lub wytrawionej kwasem (kwasoryt), np. akwaforta, akwatinta, fluoroforta, miękki werniks, kredkowy sposób.
grafika
Słownik języka polskiego