Tadeusz (1882-1932)
malarz i grafik, jeden z najwybitniejszych malarzy polskich XX w.; wychowanek krakowskiej ASP, studiował też filozofię na UJ; 1908 wyjechał do Paryża (we Francji pozostał już na stałe), gdzie zainteresował się kubizmem i związał z tzw. École de Paris; pozostał jednak daleki od formalnych eksperymentów kubistów; po wybuchu I woj. świat. i potem kilkakrotnie przebywał u swego przyjaciela, malarza W. Ślewińskiego w Bretanii; tam docenił wartość koloru w obrazie, tworzył pejzaże, sceny rodzajowe (Rybak z fajką), malował kwiaty, a od 1921 sceny z życia dzieci; ok. 1927 wypracował własny oryginalny styl, na który złożyły się wpływy kubizmu, polskiej sztuki lud., malarstwa holenderskiego, naiwnego realizmu i plastyki dziecięcej; jego płótna zaroiły się dziecięcymi figurkami o geometrycznych formach, przypominającymi wyciosane z drewna kukiełki, w spiczastych czapeczkach, nasyconymi głębokim życiem wewn. (Teatr dziecięcy, Karnawał dziecięcy, Promień słońca); w ostatnich latach twórczości pojawiły się wątki b. dramatyczne, ukazane jednak w formie groteski (Szewc, Kolejarze, Skąpiec); M. uprawiał też grafikę, gł. drzeworyt (widoczne wpływy S. Wyspiańskiego i sztuki podhalańskiej); stworzył ilustracje do zbioru wierszy T. Czyżewskiego Pastorałki.
POLSKA. SZTUKA. MODERNIZM, MŁODA POLSKA, ZBROJOWSKI