(archeolog. 2)
zabezpieczanie zwłok przed rozkładem przy użyciu środków konserwujących; zwyczaj spotykany w różnych częściach świata od III tysiąclecia p.n.e.; rozpowszechniony zwł. w staroż. Egipcie (pozostawał w związku z wiarą w życie pozagrobowe), gdzie przetrwał do VI w. n.e.; w czasach najstarszych potrafiono zachować tylko zewnętrzne kształty ciała, później wynaleziono środki zapobiegające kurczeniu się skóry; łatwo zapadające się części ciała wypychano gliną, wapnem, trocinami lub piaskiem z dodatkiem substancji aromatycznych; potem zaniechano tego sposobu, utrwalając kształt ciała za pomocą bandaży; z ciała usuwano wnętrzności i mózg przez otwór w jamie nosowej, zanurzano je na 30-40 dni w roztworach soli, a następnie wnętrzności poświęcone w świątyni wkładano ponownie w zwłoki, które zawijano opaskami nasączonymi żywicą. W XX w. m. była stosowana wobec ciał niektórych przywódców państw (np. w ZSRR Lenin).
- MUMIFIKACJA, (archeolog. 1)
- Ozyrys, wreligii starożytnego...
- bogowie Egiptu, Horus - bóg nieba i...