tytuł feudalny; pierwotnie władca plemienny; współcześnie używany przez panujących niektórych małych państw, członków panującej dynastii i rodów arystokratycznych; wyraz "k." jest zdrobnieniem wyrazu ksiądz (władca); z biegiem czasu stał się tytułem możnowładcy, niekoronowanego panującego (łac. princeps, franc. prince, niem. Fürst; także łac. dux, franc. duc, niem Herzog). Z upadkiem systemu lennego i osłabieniem władzy centralnej (Włochy, Niemcy, średniowieczna Polska) k. dziedziczni utrzymywali swoje władztwa (niektórzy do XIX-XX w.), niekiedy podkreślając swoją suwerenność przybraniem tytułu wielkiego k. lub króla (Bawaria, Prusy);natomiast w krajach, w których rosło znaczenie ośr. centralnej władzy i formowała się absolutna władza monarsza, k. stał się jedynie arystokratycznym tytułem, którego nadawanie leżało w gestii cesarzy, papieży, królów i było źródłem ich dochodów. W Polsce, na skutek sprzeciwu szlachty, tytuł k. nigdy się nie upowszechnił, jedynie członków domów panujących nazywano królewiczami; w W. Księstwie Litewskim rody wywodzące się od Ruryka lub Giedymina (np. Czartoryscy) zachowały tytuł kniazia; od XVI w. tytuły książęce otrzymywały niektóre pol. rody magnackie od cesarza (uznał je dopiero król Stanisław August); na mocy konstytucji 1921 wszystkie tytuły arystokratyczne zostały zniesione.
- książę, ( skrót : ks. albo...
- KSIĄŻĘ BAGRATION, .
- KSIĄŻĘ CASTIGLIONE,