broń obuchowa składająca się z krótkiego trzonka i ciężkiej głowicy w kształcie kuli lub gruszki o promieniście rozszczepionych stalowych piórach (6 do 20), dł. ok. 60 cm, często ze sztyletem ukrytym w trzonku; w Polsce XVI-XVIII w. używany jako oznaka godności niektórych dowódców wojskowych (pułkowników, rotmistrzów, poruczników i chorążych) oraz starszych cechów rzemieślniczych.
BUZDYGAN
Militaria (uzbrojenie, formacje i jednostki wojskowe)