formalnie zapoczątkowana przez encyklikę Rerum novarum Leona XIII z 15 V 1891, podejmowała problem rozwiązania kwestii społ. (robotn.), który nabrzmiał w XIX w., wykorzystując wcześniejszy dorobek takich prekursorów katol. myśli i praktyki społ., jak A. F. Ozanam, R. de La Tour du Pin, A. de Mun (Francja), ks. A. Kolping, bp W. Ketteler (Niemcy), K. Vogelsang (Austria). Uznawała ona, że pracę ludzką należy oceniać wg zasad sprawiedliwości, a nie jak towar, że każdy człowiek posiada naturalne prawo własności prywatnej, a własność ta jest podstawą bytu rodziny. Na posiadających ciąży jednak obowiązek wykorzystania zgromadzonych dóbr również dla dobra innych. Państwo powinno bronić praw i interesów wszystkich, najbardziej jednak najsłabszych, czyli robotników, kobiet i dzieci. Ono też powinno przeciwdziałać bezrobociu, ustalać długość czasu pracy, zakazywać pracy w święta, pilnować, aby umowy o pracę zawierano zgodnie z zasadami sprawiedliwości społ., aby warunki pracy nie uwłaczały godności osoby ludzkiej. Robotnicy natomiast mają naturalne prawo zrzeszania się w związki grupujące albo samych robotników, albo robotników wraz z pracodawcami. Pracownicy i pracodawcy we wzajemnych stosunkach powinni kierować się zasadami ludzkiej solidarności, zgodnej z etyką chrześc. Inaczej mówiąc n.s.K.k. wypowiada się przeciw walce klas, a za ich współpracą i współdziałaniem.
- społeczna doktryna Kościoła katolickiego, wyodrębniona z całokształtu...
- SPOŁECZNA NAUKA KOŚCIOŁA, ogół poglądów na...
- PRZEWODNIK KATOLICKI, tygodnik wydawany 1895-1939...