w średniow. Europie warstwa społeczeństwa trudniąca się służbą wojsk.; wyodrębniła się w VIII w. w państwie Franków z ciężkozbrojnej jazdy opartej na stosunkach senior - wasal. Wasalem był rycerz, który w zamian za służbę otrzymywał od władcy opiekę, a także nadanie ziemskie lenno. W XI w. ukształtowała się kultura rycerska (rozkwit do XIII w. ): sposoby walki, etyka - tzw. kodeks honorowy, obyczaje i obrzędowość dworska oraz związana z nimi literatura (tzw. epos rycerski). Dworski styl życia cechowało zamiłowanie do rozrywki - turnieje i polowania, kult kobiety - damy dworu, którego szczególnym przejawem była miłość dworna nie związana z małżeństwem (rycerz wybierał sobie damę serca, której dochowywał wierności i poprzez najróżniejsze próby starał się pozyskać jej względy, sławiąc jej zalety wszędzie, gdzie przebywał). Ideały rycerskie to wierność seniorowi, walka w obronie wiary, sprawiedliwości, wdów i sierot, wspaniałomyślność itd. W XIII w. ukształtował się stan rycerski mający własne prawa: zobowiązanie do konnej służby wojskowej, zwolnienie z innych obciążeń na rzecz pana feudalnego ( immunitet), wysokie kary za zabicie lub zranienie rycerza (główszczyzna, nawiązka); w XIII i XIV w. r. przekształciło się w szlachtę.
- RYCERSTWO, w warstwa wojowników,...
- rycerz, łac. miles, członek warstwy rycerskiej...
- stan, zamknięta grupa społeczeństwa...