w średniowieczu warstwa wojowników, którzy z racji posiadania dóbr ziemskich byli zobowiązani do służby wojskowej na żądanie swojego suwerena (władcy, króla, księcia, biskupa); r. stało się elitą społeczeństwa feudalnego, wytworzyło rozbudowaną obyczajowość, ceremoniał i rytuały, a także system etyczny i filozoficzny; kandydat na rycerza rozpoczynał służbę jako paź na dworze feudalnym, gdzie nabywał dobrych obyczajów; po kilku latach stawał się giermkiem, który towarzyszył rycerzowi w wyprawach wojennych, inicjacja (pasowanie na rycerza) miała miejsce ok. 21 roku życia; w kręgu kultury dworskiej wielu narodów, zwł. Francji, powstała literatura i poezja związana z r., wytworzył się ideał rycerza opiewany w epopejach (Pieśń o Rolandzie, hiszpański cykl o Cydzie, cykl o rycerzach Króla Artura, na obszarze j. niem. Pieśń o Nibelungach); rycerze (choć nie wszyscy) byli zawodowymi wojownikami z zasady walczącymi na koniu (w rejestrach Karola Wielkiego figurowali jako "jeźdźcy" - caballari, ten związek widoczny jest też w nazwach rycerstwa w j. romańskich: franc. chevaliers, wł. cavalieri); polskie słowo rycerz poprzez czeską wersję pochodzi od niem. Ritter (jeździec).
TURNIEJ, KAFTAN, GROT, PIEKOSIŃSKI, KAPITAN, JERZY, ROLAND, GROT, ŚREDNIOWIECZE, SZLACHTA
- rycerstwo, w średniow. Europie...
- rycerz, łac. miles, członek warstwy rycerskiej...
- stan, zamknięta grupa społeczeństwa...