zakony skupiające rycerzy składających oprócz zwykłych dodatkowy ślub walki z wrogami wiary; powstawały w okresie krucjat w Palestynie ( templariusze, joannici, Krzyżacy) i Hiszpanii (Alcntara). Oprócz nich powstawały mniej znaczące bractwa służące tej samej idei, np. kawalerowie mieczowi w Inflantach. Początkowo z.r. zakładano w Palestynie w celu ochrony pielgrzymów, z czasem przekształciły się one w potężne instytucje dysponujące pokaźnym majątkiem i zakładające własne państwa, jak np. Krzyżacy. Na czele zakonu rycerskiego stał wielki mistrz. Podlegały one bezpośrednio papieżowi. Zob. też komtur.
- RYCERSKIE ZAKONY, rycerskie związki religijne...
- ZAKONY, wspólnoty zorganizowane...
- MIECZOWI KAWALEROWIE, .