(?-1749)
pisarz polny koronny, wojewoda wołyński, najstarszy syn Feliksa Kazimierza, hetmana wielkiego koronnego; podczas kampanii podhajeckiej (1698) po pokonaniu Tatarów przez oddziały ojca, targnął się pijany na życie ulubieńca Augusta II, Przebendowskiego, co doprowadziło do wzrostu napięcia między wojskami koronnymi i saskimi; w wojnie północnej popierał Szwedów i Leszczyńskiego, po restauracji rządów Augusta II (1710) usiłował szkodzić mu z emigracji. 1715 uczestnik konfederacji tarnogrodzkiej, aspirował nawet do roli jej przywódcy; po zgonie Augusta II (1733) poparł Leszczyńskiego, organizując akcje zbrojne na Wołyniu i Podolu, działając aktywnie na jego rzecz w konfederacji dzikowskiej; póżniej jednak pogodził się z Sasem. Na starość dobrodziej Kościoła, co można odebrać w jakimś stopniu jako przeproszenie za grzechy młodości i wywoływanie skandali, takich jak na balu u królowej Marii Kazimiery (1695), kiedy to po pijanemu wziąwszy naturalia ad manus nie tylko mężatkom, ale i pannom one prezentował ad ocula i o stół nimi kilka razy uderzył.
- POTOCKI Prot, właśc. Antoni Protazy...
- KRZECZOWSKI STANISŁAW MICHAŁ, (lit.)
- OSSOWSKI, Michał (1743-po 1797)...