Józef, właśc. Izok Fleischfarb (1915–75)
wysoki funkcjonariusz UB; od 1930 działacz syjonistycznej organizacji Gordonia, od 1935 Komunistycznego Związku Młodzieży, 1938 powołany do wojska, podczas kampanii wrześniowej wzięty do niewoli przez Rosjan, pracował w azjatyckiej części Rosji w korporacji szewców; 1943 wstąpił do 1. Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki, po bitwie pod Lenino awansowany do stopnia chorążego; 1944 (po zdobyciu w-wskiej Pragi) przeniesiony do MO, szybko awansował, trafił do wydziału bezpieczeństwa publicznego w Warszawie, gdzie zajmował się likwidacją pol. podziemia; od 1946 z-ca szefa UB w Krakowie, od 1948 w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publ. (naczelnik wydziału, od 1951 wicedyr. X departamentu); jesienią 1953 podczas podróży służbowej do Berlina Zach. (w celu likwidacji oskarżanej o trockizm komunistycznej działaczki W. Brońskiej) uciekł – i na falach Radia Wolna Europa zaczął ujawniać tajemnice pol. bezpieki, m.in. kulisy dojścia do władzy w Polsce komunistów (fałszerstwa podczas referendum i wyborów), rolę sowieckiego generała Iwana Sierowa w życiu polit. PRL, szczegóły walki: z Kościołem (uczestnik aresztowania prymasa Wyszyńskiego), z antykomunistycznym podziemiem (procesy dowódców AK), z działaczami odchylenia nacjonalistycznego (aresztował Gomułkę i Spychalskiego); jego rewelacje przyczyniły się pośrednio do procesu październikowej odnowy, a także do usunięcia z UB i PZPR ówczesnych dygnitarzy: płk. J. Różańskiego, S. Radkiewicza, A. Fejgina, wreszcie do likwidacji (XII 1954) Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego; zmarł w USA.