(społ. 1)
w naukach prawnych ius ad bellum - prawo państw do prowadzenia wojny; w przeszłości uznawane za jeden z 3 czynników suwerenności państwa (obok prawa do zawierania traktatów oraz prawa do wysyłania i przyjmowania posłów); od średniowiecza ograniczano prawo do w. i dążono do jej delegalizacji w stosunkach międzynar., w rezultacie powstało prawo antywojenne (ius contra bellum), zawierające szereg instytucji prawnych ograniczających prawo do w.; np. III konwencja haska z 1907, Pakt Ligi Narodów 1920, Pakt Brianda-Kelloga 1928; po II woj. świat. dalsze ograniczenia przyniosła 1945 karta Narodów Zjednoczonych, 1970 Deklaracja Prawa Międzynar., 1975 Akt Końcowy KBWE.