naczynie służące do picia, składające się z czary i podstawy (złożonej z kolei ze stopy i trzonu), wykonywane z metali szlachetnych, szkła, kamieni, glinek ceramicznych, drzewa, rogu, kości; w staroż. Grecji i Rzymie używano k. terakotowych lub srebrnych, w cesarstwie rzym. również ze szkła, zazwyczaj na niskich podstawach. Ozdobne k. szklane wyrabiano na Bliskim Wschodzie (XII-XVI w.), a później w Wenecji (od XV w.) w formie prostej czary ze smukłymi trzonkami w kształcie bogato profilowanych tralek. W Niemczech i Holandii ukształtował się w XVII w. typ k. przysadzistego, używanego do reńskiego wina, zw. römer. W Czechach z końcem XVII w. wszedł w użycie k. późnobarokowy z nakrywką, zdobiony szlifem i rżnięciem. Od pocz. XIX w. zaczęła znikać dekoracja k., coraz powszechniej stosowano k. o prostych kształtach, różnej wielkości i o dyskretnym ornamencie. K. MSZALNY wykonany ze szlachetnego metalu, zwykle bogato dekorowany, stanowi najważniejsze naczynie liturgiczne w kulcie chrześcijańskim.
OKWIAT, ZŁOTNICTWO, PUCHAR, LEPNICA