(techn.)
surowiec przemysłowy pochodzenia zwierzęcego (gł. ssaków, a na wyroby luksusowe także gadów, płazów i ryb); s. surowa zostaje oddzielona po uboju wraz z sąsiadującymi tkankami i uwłosieniem; jej wyprawienie następuje w procesie garbarskim, któremu poddaje się gł. skóry bydlęce, cielęce, świńskie, owcze i kozie; ma on na celu zachowanie i nadanie giętkości, miękkości, odporności na gnicie; w czasie wyprawy kolagen, białko podstawowe s. właściwej, wiąże się z garbnikami; zależnie od wyboru procesu obróbki, uzyskuje się różne cechy: długowieczność, odporność na wpływy atmosferyczne (obuwie, jego wierzchy), na ścieranie (podeszwy), na rozciąganie (pasy, uprząż), na ścieranie (skóry techn.); gł. ośr. produkcji skór surowych są Ameryka Płd., Australia i Nowa Zelandia. S. właściwa wraz z naskórkiem i włosami wykorzystywana jest też w futrzarstwie; surowcem dlań są skóry futerkowe owcze, jagnięce (karakuł) oraz zwierząt hodowanych na fermach (norki, nutrie, lisy); ruchy "zielonych" podjęły w ostatnich latach, szczególnie na Zachodzie, kampanię przeciw używaniu futer - przedmiotem ataku są tylko futra, nie wspomina się o innym wykorzystywaniu skór, np. na buty i rękawiczki.