nauka o powstawaniu, historycznym rozwoju oraz zasadach planowania miast i osiedli; stwarza podstawy do podejmowania właściwych decyzji lokalizacyjnych oraz do racjonalnego kierowania procesami rozwoju miast i aglomeracji miejskich; wiedza znana od starożytności; jako samodzielna dyscyplina nauk. wyodrębniona w pocz. XX w. w związku z koniecznością przebudowy wielu chaotycznie zabudowanych miast; szczególny rozwój u. w 2. poł. XX w. w związku z gwałtownym procesem urbanizacji po II woj. świat. Obecnie u. stanowi dział architektury jak też planowania przestrzennego, łączy w sobie wiedzę z różnych dziedzin (m.in. geografia, socjologia, ekonomia, inżynieria miejska, ochrona środowiska); o wyglądzie zespołów miejskich decyduje kompozycja urbanistyczna, której zasadniczymi elementami są ulice, place, formy, wysokość i intensywność zabudowy, dominanty układu przestrzennego, punkty widokowe, zieleń, woda, linie i pasma graniczne.
- urbanistyka, (łac. urbanus = miejski)...
- PLANOWANIE PRZESTRZENNE, urbanistyka
- PKPG, .