(społ. 3)
zjawisko kulturalne związane z określonym środowiskiem i funkcją społ. (t. ludowy, widowiskowy, obrzędowy, towarzyski). Najbardziej rozpowszechnioną formą t. widowiskowego jest t. klasyczny, którego zasady od czasów renesansu kształtowały się we Włoszech i we Francji; pierwsze traktaty, zawierające reguły t. klasycznego napisali Ch.L. Beauchamp (2. poł. XVIII w.) oraz C. Blasis (1820); zasadnicze cechy we wszystkich epokach: harmonijna koordynacja ruchów, linearność formy, lekkość; początkowo balet towarzyszył widowiskom operowym, ale już od końca XVIII w. zaczął zyskiwać samodzielność; tradycyjna forma widowiska tanecznego ukształtowała się w XIX w., początkowo jako spektakl dwuaktowy (Sylfida, Giselle), później jako rozbudowane, bogate przedstawienie, zawierające także elementy t. charakterystycznego i stylizowane elementy ludowe (balety P. Czajkowskiego, I. Strawińskiego). W XX w. t. klasyczny jest najczęściej łączony z elementami innych technik tanecznych; na pocz. stulecia pojawiła się tendencja do zastąpienia konwencjonalnych reguł t. klasycznego spontanicznymi, improwizowanymi ruchami ciała, niekiedy wzorującymi się na t. starogreckim (t. wyzwolony I. Duncan); t. ten bywa nazywany modern; w okresie międzywojennym w Niemczech pojawił się tzw. t. wyrazisty, związany z estetyką ekspresjonizmu (zwalczany po 1933, zaniknął w okresie II woj. świat.); w USA 1930-50 rozwijał się specyficzny odłam t. modern, szukający własnych środków ekspresji i związany z twórczością dramaturgiczną (M. Graham, D. Humphrey); ob. t. widowiskowy ewoluuje poprzez kolejne eksperymenty, wymagające od tancerzy zarówno perfekcyjnego opanowania warsztatu klasycznego, jak też umiejętności aktorskich i akrobatycznych.