Carlo (1720-1806)
dramatopisarz włoski związany z Wenecją; ostatni wielki przedstawiciel wyrafinowanej kultury weneckiego patrycjatu; przeciwnik Goldoniego i jego reform scenicznych; autor baśni scenicznych, czyli fiabe (Miłość do trzech pomarańczy, Księżniczka Turandot, Zielony ptak); jego utwory były później tematami oper G. Pucciniego i S. Prokofiewa oraz baletów; pozostawił też autobiografię i poemat satyryczny La Marfisa bizarra, karykaturujący ówczesną Wenecję.