spółgłoskowo-samogłoskowe pismo alfabetyczne pochodzenia semickiego (prawdopodobnie fenickiego), używane przez Greków od X w. p.n.e. Wcześniej (od XV w. p.n.e.) Grecy posługiwali się pismem sylabicznym, tzw. linearnym B. Nowy system Grecy dostosowali do dźwięków swego języka, wprowadzając litery oznaczające samogłoski (przerabiając litery semickie oznaczające spółgłoski laryngalne) i dodając do 20 semickich 4 nowe litery. W VI w. p.n.e. zmieniono kierunek pisania na biegnący od lewej do prawej strony, a po 403 p.n.e. rozpowszechnił się joński (milezyjski) alfabet wsch. J. gr. funkcjonował w szeregu odmian, łączonych w 3 grupy: południową (Kreta, Thira, Milos), wschodnią i zachodnią. Do V w. p.n.e. Grecy nie oddzielali wyrazów i posługiwali się wyłącznie majuskułą (dużymi literami). P.g. poprzez cyrylicę i głagolicę z jednej, a pismo łacińskie z drugiej strony rozpowszechniło się w całej Europie.
- pismo, system znaków służących...
- PISMO, system znaków graficznych,...
- ŁACIŃSKIE PISMO, pismo alfabetyczne wywodzące...