jedna z narodowych literatur indyjskich, najstarsza - obok sanskrytu - wśród literatur subkontynentu indyjskiego; mityczne początki wiązane z wieszczem Ahattijara (Agasti), autorem zaginionej gramatyki tamilskiej; rozwój piśmiennictwa w czasach sangam (I w. p.n.e.-III w. n.e.), kiedy ustalono normy poetyki i prawidła językowe (sen-tamil, czyli piękny tamilski), zachowały się z tego okresu antologie poezji i podręcznik gramatyki-poetyki; z V w. pochodzi zbiór aforyzmów oraz najstarszy utwór epicki Silapadiharam, uważany za narodowy epos tamilski; w okresie bhakti (VII-IX w.) lit. religijna (hymny na cześć Wisznu i Śiwy), następnie tworzono własne wersje sanskryckich eposów; na przełomie XIX i XX w. bardem Tamilów uznano Bharatiego (1822-1921), współcześnie wyróżniają się poeta Paradidasan (poematy epickie o treści patriotycznej) i prozaik Wiruttasalam (nowatorskie opowiadania i przekłady z literatur europejskich i innych narodowości indyjskich).
- TAMILSKI JĘZYK, należy do rodziny ,...
- DRAWIDYJSKIE LITERATURY, literatury tworzone w...
- MALAJALAM, używany w , na Wybrzeżu...