obejmuje wiele literatur (indoaryjskie, drawidyjskie) od 1500 p.n.e. do czasów współcz.; jej dzieje związane są z powstaniem i rozwojem języków ind.; okres staroind. obejmuje lit. wedyjską (najstarszy zbiór pieśni Rigweda, księgi hymnów i rytuału rel., brahmany, aranjaki, upaniszady) oraz lit. pomocniczą, tj. starożytne podręczniki, sutry (VI-V w. p.n.e.), wedangi (anonimowe); lit. sanskrycka datuje się od V w. p.n.e. i obejmuje wielkie epopeje (Mahabharata i Ramajana), stare legendy (purany) oraz tantry; nieco późniejsza lit. naukowa (gramatyka, polityka, filozofia, poetyka, erotyka, nauki przyr. i matematyczne); najwcześniej z form poetyckich rozwinęła się liryka (Amaru, Dżajadewa, Bhartrihari), popularne stały się baśnie i opowieści; okres średnioind. obejmuje lit. buddyjską i dżinnijską powstałe w j. prakryckich (dzieła rel., nauk., opowieści moralne, poezje), epopeję Setubandhu, dramat Karpurmandżari; okres nowoind. datuje się od X w. i obejmuje lit. powstające w j. hindi, urdu, bengali, marathi, pańdżabi, sindhi, gudżarati, bihari, kaszmirskim, pahari, asami i lit. drawidyjskie; największy zasięg miały lit. w j. hindi i bengali (R. Tagore); lit. marathi obejmuje gł. ballady rycerskie, kroniki królestw prozą i żywoty wielkich królów marackich; począwszy od XIX w. zauważa się wpływ lit. europejskich (gł. ang.); w tematyce dominuje nurt realizmu krytycznego oraz ind. romantyzm z pocz. XX wieku.
- PAKISTANU LITERATURA, , .
- URDU LITERATURA, literatura indyjska w...
- PERSKA LITERATURA, najdawniejsze ślady...