jedna z gałęzi nar. literatur Indii, tworzona w j. telugu i zaliczana do 4 gł. literatur drawidyjskich (obok tamilskiej, kannara i malajalam); najstarsze dzieło l.t. to przekład w stylu ćampu (na przemian prozą i wierszem) 3 ksiąg sanskr. Mahabharaty autorstwa Nannaja (XI w.), dokończony przez Tikkanę i Errapragadę w XIII-XIV w.; z 1. poł. XII w. pochodzi pierwsza wierszowana brabandha w l.t., uznawane za arcydzieło Kumarasambhawam (Narodziny Kumary), autorstwa Nannićody, poety śiwackiego (śiwaizm); XV w. w l.t. zaowocował m.in. dziełami Bhagawatam (Opowieść o życiu Kryszny) Potany (adaptacja sanskr. Bhagawatapurany) oraz Śatakam (Sto strof) Wamany; złoty okres l.t. za panowania w Widżajanagarze radży Kryszan-dewaradźi, zarazem poety (m.in. prabandha Amuktamalijada - Ofiarodawca przybranej girlandy); w kręgu jego oddziaływania liczni twórcy lit., m.in. Peddana, autor Manućaritramy (Historia Manu), Tenali Rama, autor Pandurangamahathjam (Moc Pandurangi), utworu opiewającego legendę Kryszny z Pandharpuru; za ojca uwspółcześnienia l.t. na przełomie XIX i XX w. uważa się Wireśalingama Pantulu (1847-1919); z grona współczesnych pisarzy XX w. za najwybitniejszego uchodzi Palagummi Padmaradźu (ur. 1915).
- TELUGU, Telugowie
- TELUGU JĘZYK, język z płd.-wsch.(...)
- DRAWIDYJSKIE LITERATURY, literatury tworzone w...