rozwijał się w Polsce od ok. 1700, współistniejąc z późnym barokiem; przejawiał się w wystroju fasad i wnętrz pałaców, dworów oraz obiektów sakralnych; architekci i artyści reprezentujący franc.-drezdeńskie rokoko (C.F. von Pöppelmann, G. Chiaveri, J.Ch. Knöffel, J.F. Knöbel) pracowali przy przebudowie Zamku Królewskiego w Warszawie i innych rezydencji król. i magnackich; rokoko silnie zaznaczyło się na Śląsku, gdzie tworzono pod wpływami austr.-czeskimi (opactwa cysterskie w Henrykowie i Lubiążu, kolegium jezuickie we Wrocławiu, kościoły w Krzeszowie i Legnickim Polu); w okresie tym działała szkoła wileńska (kościoły Dominikanów i Misjonarzy w Wilnie, twórczość J.K. Glaubitza); do rozwoju pol. rokoka przyczynili się architekci: B. Meretyn (katedra św. Jura we Lwowie, ratusz w Buczaczu), P. Giżycki (kościoły jezuickie w Białej, Jarosławiu, Krzemieńcu, tamże kolegium - późniejsze Liceum Krzemienieckie), J. Karśnicki (klasztor Benedyktynek w Sandomierzu); rzeźbę rokokową tworzyli: J.J. Plersch (rzeźby drewniane w warszawskich kościołach, pomnik J. Tarły), A. Osiński (prace w kościołach Leżajska, Hodowicy, Zbaraża, F. i S. Fesingerowie (Lwów, Przemyśl, Podhorce), M. Polejowski, J. Obrocki.
- ROKOKO, (kult.)
- BRAZYLIJSKA SZTUKA, w okresie na terenach...
- AUSTRIACKA SZTUKA, jednym z najstarszych...