(kult.)
w architekturze i sztukach plastycznych - ostatnia stylowa faza baroku trwająca od ok. 1720 do ok. 1770 (lub 1780); występowało obok późnego baroku, klasycyzmu, sentymentalizmu, często łącząc się z ich formami; pojawiło się zwł. we Francji, Prusach, Rosji, nie występowało w Anglii; jego powstanie związane jest ze zmianami w życiu obyczajowo-społ.; sztywny i pompatyczny ceremoniał schyłku panowania Ludwika XIV zastąpiło swobodne i bujne życie towarzyskie (liczne bale, koncerty maskarady, zabawy na łonie natury); dążono do komfortu: w sztuce zaczęły dominować zmysłowość, wyrafinowanie, erotyzm; r. związane jest gł. ze sztuką dworską. W architekturze r. przejawiło się w wystroju wnętrz i ich dekoracji; zmniejszyła się skala budowli, charakterystyczne były tzw. hotels (franc. pałace miejskie), wille, pawilony ogrodowe; zewn. forma budowli pozostała jednak barokowa lub klasycyzująca, wzbogacona niekiedy rokokowymi zdobieniami; wnętrza stały się mniejsze i intymne, utrzymane w jasnym pastelowym kolorycie; ściany dzielono na zwieńczone linią falistą pola, zdobione na obrzeżach drobnymi ornamentami, obowiązywała asymetria; podstawowym motywem zdobniczym był rocaille, częste były też ornamenty złożone z delikatnych kwiatów, gałązek, i girland, sceny rustykalne i chinoiserie; we wnętrzach dominowało malarstwo dekoracyjne i rzeźba; najwybitniejsze dzieła r.: Hôtel Soubisse (G. Boffrand), Hôtel Tourcy, Hôtel Amelot - wszystkie w Paryżu, pałac Amalienburg w Nymphenburgu i wnętrza rezydencji elektorskiej w Monachium, pałac Sanssouci i Nowy Pałac w Poczdamie (G. Knobelsdorff), pałace: Zimowy, Woroncowów i Stroganowów w Petersburgu (B. Rastrelli). W Polsce r. przypadło na okres panowania Sasów; sztuka r. rozwijała się gł. w Warszawie (pałace), także na terenach wsch.: w Wilnie (kośc. św. Katarzyny i ratusz - J.K. Glaubitz), we Lwowie (katedra św. Jura - B. Meretyn). Rokokowe malarstwo cechuje zmysłowość, intymność tematyki, jasna, świetlista gama kolorystyczna; ukazywano sceny w parkach, ogrodach, wnętrzach sypialni, pełne radości i sielankowego nastroju; z tematów mitologicznych - miłostki bogów Olimpu i sceny ze Sztuki kochania Owidiusza; tworzono obrazy sztalugowe oraz liczne freski, malowidła na plafonach, wypełniające panneaux lub supraporty. Gł. przedstawiciele: F. Boucher, J.B. Pater, J.F. de Troy, J.H. Fragonard; malarstwo ścienne tworzyli m.in. F.A. Maulpertsch, M. Günther, J.B. Zimmermann; popularny był portret i miniatury portretowe. Rzeźby rokokowe wykonywano gł. w stiuku i drewnie, polichromowane, ich formy były lekkie, eleganckie; tworzono kompozycje figuralne i wolno stojące figury (tak w rzeźbie świeckiej, jak i rel.); b. popularna była drobna plastyka w porcelanie; przedstawiciele: I. Günther, Faichtmayrowie, J.J. Kändler (twórca porcelanowych figurek); w Polsce rzeźbę, gł. religijną, tworzyli: Fesingerowie, J.J. Plersch, A. Osiński, J.Ch. Redler, M. Polejowski. Z rzemiosła artyst. na wysokim poziomie w czasach r. stała ceramika, gł. wyroby z porcelany (manufaktury w Svres, Miśni, Nymphenburgu, Capodimonte), tkactwo, a szczególnie wyrób gobelinów i jedwabi (Lyon), meblarstwo (meble były wygodne, lekkie, o płynnych liniach, z egzotycznych gat. drewna, zdobione cyzelowanymi brązami, porcelanowymi plakietkami, intarsją, laką; najwybitniejszymi ich twórcami byli ebeniści franc.: Ch. Cressent, J.F. Oeben, G. Joubert, A. Gaugreaux i in.), powstawały piękne wyroby złotnicze i drobne przedmioty dekoracyjne (puzderka, wachlarze, tabakierki).
POLEJOWSKI, LANCRET, TILLIARD, OSIŃSKI, WAZON, POLSKA. SZTUKA. STYL ROKOKA, POLSKA. SZTUKA. KLASYCYZM, PITTONI, BOUCHER François, UFFIZI