(muz.)
taniec wywodzący się ze Szkocji i Irlandii w metrum 6/8, 12/8 lub 3/8, w rytmie punktowanym lub równomiernym ruchu triolowym (niekiedy także w metrum parzystym, np. w kompozycjach J.S. Bacha). Po raz pierwszy opracowany przez tzw. wirginalistów ang., stał się popularny w muzyce lutniowej XVII w.; wykorzystywany najczęściej jako ostatnia część suity klawesynowej XVII i XVIII w. (L. Couperin, J. Ph. Rameau, F. Couperin, J. Froberger, J. Pachelbel, D. Buxtehude, G.F. Händel, J.S. Bach), niekiedy w technice fugowanej; pojawia się także w epoce klasycyzmu (J. Haydn, L.v. Beethoven), romantyzmu (R. Schumann, J. Brahms, M. Reger) i modernizmu (C. Debussy), na ogół jako podstawa stylizacji.