(ok. 980-ok. 1050)
włoski teoretyk muzyki; kształcił się w opactwie benedyktyńskim w Pomposa, później przeniósł się do Arezzo, gdzie pełnił funkcję nauczyciela chóru chłopięcego; tam też powstały jego traktaty muzyczne, z których cztery dochowały się do naszych czasów; reformator pisma nutowego, twórca nowej metody śpiewu, w której za podstawę systemu muzycznego przyjął diatoniczny szereg heksachordalny; każdy stopień 6-stopniowej skali otrzymał nazwę od początkowych zgłosek wierszy w hymnie na cześć św. Jana: ut (do), re, mi, fa, sol, la (tzw. solmizacja, ręka Guidona).
- SOLMIZACJA, znany od średniowiecza...
- WŁOSKA MUZYKA, (muz. 2)