mimo że jej początki należy datować na XVI w. i wiązać z Włochami, właściwy swój rozwój rozpoczyna w Anglii w końcu tego stulecia w tzw. szkole wirginalistów (m.in. W. Byrd, J. Bull, P. Philips, T. Morley); rozwinięto tam technikę wariacyjną na tle popularnych pieśni ludowych, opracowano także podstawowy zasób figur i chwytów wykonawczych (biegniki, arpeggia, pasaże); podobne cechy występują w muzyce niderlandzkiej (P. Sweelinck); gł. formy ówczesnej m.k. to fantazja, ricercar, canzona, wariacje w postaci dużych cyklów, tańce. Największy rozkwit m.k. przeżywała od poł. XVII w. we Francji za sprawą klawesynistów francuskich; jej rozkwit wpływał także na doskonalenie techniki gry organowej (prawie wszyscy klawesyniści byli również wirtuozami gry na organach i komponowali na ten instrument). W 1. poł. XVIII w. doskonałym przykładem m.k. są kompozycje J.S. Bacha (zwłaszcza Wariacje Goldbergowskie), G.F. Händla i D. Scarlattiego. Renesans m.k. nastąpił w XX w. za sprawą m.in. M. de Falli, F. Poulenca, B. Schaeffera, M. Góreckiego i jest wynikiem zainteresowania specyficznym brzmieniem instrumentu oraz formami stosowanymi przez dawnych kompozytorów.
- WŁOSKA MUZYKA, (muz. 2)
- KLAWESYNIŚCI FRANCUSCY, kompozytorzy działający...
- STEFAŃSKA, Elżbieta (ur. 1943)