jeden z gł. nurtów muzyki zach. Europy; w średniowieczu F. należała do centrów uprawiania chorału, rozwijała się też pieśń trubadurów i truwerów, formy taneczne. Wielogłosowość pojawia się w muzyce IX-X w., rozwinięta w paryskiej szkole Notre Dame w XIII w.; w ars antiqua wykształcił się motet, w okresie ars nova zasłynęli w formach wokalnych Ph. de Vitry, G. de Machault, potem - kompozytorzy szkoły burgundzkiej XV w.; w renesansie tworzą C. Jannequin i C. Goudimel. Barok przyniósł rozwój muzyki lutniowej, organowej i klawesynowej, także skrzypcowej, baletu dworskiego i opery franc. (comédie-ballet, tragédie lyrique) na dworze Ludwika XIV (J.B. Lully, potem J.Ph. Rameau). Druga połowa XVIII w. to czas prac operowych F.A. Philidora, gościnnych wystawień Ch.W. Glucka. W dobie rewolucji francuską operę reprezentowali E. Méhul, A. Grétry, L. Cherubini. W pierwszej połowie następnego wieku przeważała wielka opera historyczna (G. Spontini, D. Auber, G. Meyerbeer, J. Halévy). Operetkę francuską stworzył J. Offenbach, wybitnym przedstawicielem romantyzmu był H. Berlioz, twórca symfonii programowej i nowoczesnej instrumentacji. W drugiej połowie XIX w. wykształciła się opera liryczna (Ch. Gounod, A. Thomas, J. Massenet), realistyczny kierunek reprezentował w operze G. Bizet. Tworzyli także C. Franck, C. Saint-Saëns, P. Dukas i inni. Twórcą impresjonizmu muzycznego był C. Debussy, jego kontynuatorem (z nawiązaniem do klasycyzmu) - M. Ravel. Największą indywidualnością w grupie Młodej Francji, zawiązanej 1935, okazał się O. Messiaen. Propagatorem dodekafonii stał się w Paryżu R. Leibowitz, awangardę reprezentowali P. Schaeffer (twórca muzyki konkretnej) i P. Boulez. Istotną rolę w kulturze muz. Francji odgrywa piosenka poetycka (J. Brel) i kabaretowa (E. Piaf, M. Chevalier, J. Greco, Ch. Aznavour).
- KLAWESYNOWA MUZYKA, mimo że jej początki...
- KLAWESYNIŚCI FRANCUSCY, kompozytorzy działający...
- OPERA, nazwa obejmująca duże...