LUTOSŁAWSKI

Witold (1913-94)

kompozytor, dyrygent; dyplom w zakresie pianistyki zdobył w Warszawie u J. Lefelda, zaś dyplom kompozytorski - u W. Maliszewskiego; 1931-33 studiował matematykę na Uniw. Warszawskim; 1959-65 członek władz SIMC (Międzynarodowe Tow. Muzyki Współczesnej) i przez kilka lat jego wiceprzewodniczący; laureat licznych nagród (m.in. trzykrotnie nagrody państwowej I stopnia, a także Tribune Internationale des Compositeurs - trzykrotnie, im. J.G. Herdera, im. M. Ravela, im. J. Sibeliusa, "Solidarności", UNESCO, Królowej Zofii Hiszpańskiej, Kyoto Prize); doktor h.c. m.in. Cleveland Institute of Music, Uniw. Warszawskiego, UJ, Northwestern University w Chicago, uniw. w Glasgow, Toruniu, Cambridge, Akad. Muzycznej w Warszawie. Był jednym z największych kompozytorów pol. XX w.; początkowo bliski nurtowi neoklasycznemu, później zwrócił się w stronę folkloru. Jednym z charakterystycznych elementów indywidualnego stylu L. był tzw. aleatoryzm kontrolowany. Jego bogaty dorobek obejmuje liczne kompozycje na orkiestrę (m.in. 4 symfonie, Uwertura smyczkowa, Mała suita, Muzyka żałobna, Gry weneckie, Livre pour orchestre), koncerty (m.in. na wiolonczelę, na obój i harfę, na fortepian); dzieła kameralne na różne zespoły instrumentów, kompozycje fortepianowe, pieśni na głosy solowe i chór (m.in. opracowania kolęd, melodii ludowych i żołnierskich, kompozycje dziecięce); muzyka teatralna, filmowa, ilustracje do słuchowisk radiowych.

POLSKA. MUZYKA PROFESJONALNA, MOŻDŻER, ROSTROPOWICZ

• LUTOSŁAWSKI, Wincenty (1863-1954)
• Lutosławski Witold, (1913-94)
• LUTOSŁAWSKA-JAWORSKA, Anna (ur. 1928)