(muz.) zapoczątkowana w poł. XX w. metoda komponowania polegająca na celowo niedokładnym określeniu obrazu dźwiękowego kompozycji i zakładająca swobodę interpretacji zapisu nutowego przez wykonawcę lub też współdziałanie przy wykonaniu czynników przypadkowych (rzut kością, wybranie karty z talii, korzystanie z komputerowego generatora liczb losowych); a. obejmuje zarówno przebieg melodyczny utworu jak też jego strukturę rytmiczną i agogikę; w niektórych dawniejszych kompozycjach aleatoryczna była również ich obsada instrumentalna (np. Kunst der Fuge J.S. Bacha); a. zyskał uznanie kompozytorów XX-wiecznych (J. Cage, K. Stockhausen, P. Boulez, także polskich: W. Lutosławski, K. Serocki, B. Schäffer), którzy wprawdzie dokładnie określają kształt fragmentów kompozycji, niemniej ich następstwo zależy wyłącznie od decyzji interpretatora.
- aleatoryzm, (łac. alea = gra w...
- aleatoryzm w muzyce, metoda komponowania,...
- teatr instrumentalny, sceniczna interpretacja...