technika kompozytorska w muzyce wokalnej, polegająca na podzieleniu zespołu wykonawczego (chór a cappella lub z zespołem instrumentalnym) na dwie lub trzy grupy umieszczone w różnych, odległych punktach; śpiewają one i grają naprzemiennie; technika ta pojawiła się najpierw w bazylice św. Marka w Wenecji, gdzie w przeciwległych absydach umieszczano odrębne chóry przy oddzielnych organach (G. Gabrieli i inni kompozytorzy tzw. szkoły weneckiej); początki p. spotkać można także wcześniej, u J. de Prés, który kontrastował partie dwugłosowe i czterogłosowe; p. uprawiali twórcy barokowi.
WILLAERT, JOSQUIN DES PRÉS